Een bericht voor JOU.
Over kracht en ongelofelijke kwetsbaarheid. Over aardse realiteit en no-nonsens.
Januari luidt een nieuw jaar in. Vaak een moment om stil te staan bij wensen en wat je wil manifesteren. Een moment om te bezinnen. En zo kreeg ik ook dit jaar de vraag wat ik wilde achterlaten en/of meenemen het nieuwe jaar in. In de stilte van dat moment ontdekte ik het volgende.
Alles klopt. Het is mooi….niet schoon of geweldig…Ik laat niets achter in het oude jaar, noch vind ik dat ik verder had moeten zijn dan waar ik nu ben. Ineens was er het heldere besef dat dit exact is waar ik ben en ik dien te zijn, en dat in dit moment alles ligt om mee verder te kunnen.
Zo in de eerste weken van januari hoorde ik veel mensen zeggen dat er een nieuw hoofdstuk kan en mag beginnen. Veel mensen hebben 2017 ervaren als zwaar. Velen hopen dat 2018 “nieuw” met zich meebrengt. Er dingen in beweging mogen en kunnen komen. Het nu wel eens mee mag zitten!
Vandaar dit berichtje voor jou.
Stel je nu eens voor dat JIJ de verandering bent. Dat wat je als moeilijk en zwaar hebt ervaren een uitnodiging was om naar binnen te keren en te kijken wat niet langer dient. Je wakker heeft gemaakt in het besef dat niets vanzelfsprekend is, en geluk te vinden is in juist die kleine details van ons aller dagelijkse dingen.
Veel mensen die ik ontmoet in de praktijk lopen tegen “te kleine” menselijke zelfbeelden aan, en verlangen naar iets groters, beters, mooiers. Pubers, jong volwassenen en ook ouderen die zichzelf niet goed genoeg vinden en wanhopig op zoek zijn naar een sleutel om een verbeterde versie van zichzelf te worden, in de hoop dat het leven ze dan geeft wat ze ten diepste verlangen: verbinding. Het geloof in de buitenkant houdt geen stand meer. Het kraakt en piept. De carrière die geen vervulling geeft, het harde werken wat niet oplevert wat we ten diepste wensen. Inmiddels beseffen we ons, dat als we ons aan de buitenkant verrijken, het niet betekent dat we ons beter voelen aan de binnenkant. Maar ik wil een stap verder gaan…
Ik zie dat in de “spirituele wereld” mensen het soms net zo hard buiten zichzelf zoeken. Er het idee is ontstaan, dat we beloont worden als we de binnenwereld opruimen, we buiten onze comfortzone treden of als we ten diepste luisteren naar het gevoel van vrij zijn, of iets losmaken of achterlaten.
In de gesprekken met mensen raak ik vaak ontroerd, hoe hard mensen willen werken om hun leven beter, mooier en succesvoller te maken. Het oprechte verdriet, dat met alle het harde werken, bezinning en bewustwording er toch die “leegte” blijft. Dat niet “voldoen”. En dat het leven ze niet dat mooie geeft terwijl ze zo hun best doen… En juist daarin zit de sleutel… Er is niets buiten ons wat ons beloont, wat ons heel maakt, ons beter maakt. Ik zie hoe sterk de impuls is om alles te relateren aan de buitenwereld. En hoe vaak we het heft uit handen geven door de veronderstelling dat er buiten ons iets is wat mee wil werken of tegen wil werken. Een jaar waar de energie wel goed is of een jaar waar de energie niet goed is. De dualiteit waar we mee zijn opgegroeid, houdt ons gescheiden van de verbinding met de eenheid die altijd is en altijd zal blijven. Dus deze “te kleine” blik op het leven kraakt en piept en hierin vinden we niet meer onze antwoorden.
Mijn hart stroomt over van liefde voor het individu. De moed die deze ziel heeft om geboren te worden en het proces van leven aangaat. Het leven ben JIJ. Stoer, sterk en fragiel en kwetsbaar.
Ik zou willen dat mensen een dagje op mijn stoel konden zitten en zien wat ik zie: namelijk een perfect wezen dat precies kloppend is en natuurlijk zijn/haar dingen tegenkomt. Dat is leven. Het is de ultieme roep naar een groter besef van (eigen) creatiekracht, goddelijkheid. Je bent groter dan je denkt. Krachtiger.
Als je alles, waarin jij nog geen Liefde kan ervaren terug legt op je eigen bord, i.p.v. op andermans bord ontstaat er iets bijzonders: je zet het principe van zelfhelend vermogen aan.
Het intens gemis en het diepe verlangen naar een onvoorwaardelijk geliefd-zijn ken ik en herken ik. Dit verlangen maakt dat we steeds uitreiken naar buiten en teleurgesteld raken als de ander het niet geeft, herkent of bevestigt. Maar juist de kwetsbaarheid van jezelf omarmen in alles wat er is, geeft een oneindige liefde voor je eigen systeem. Het heelt, het verzacht, ontspant en verademt. Het opent en geeft helderheid en kracht. Het maakt ongekende dingen mogelijk. Het geeft een nieuw perspectief. Nieuw perspectief van binnenuit.